اندازه گیری، تحلیل و تبیین پایداری واحدهای بهره برداری (مطالعه موردی :گندمکاران استان تهران)

بکارگیری بی رویه نهاده های تولید به منظور افزایش عملکرد طی دهه های اخیر و در نتیجه تخریب محیط زیست، اهمیت توجه به پایداری نظام های بهره برداری و استمرار تولید همراه با حفظ منابع طبیعی را دو چندان کرده است. در این راستا پژوهش حاضر نیز به اندازه گیری ، تحلیل و تبیین پایداری نظام های بهره برداری کشت گندم در استان تهران می پردازد. رویکرد غالب پژوهش، پیمایشی است و داده های مورد نیاز با استفاده از روش نمونه گیری طبقه بندی چند مرحله ای، به صورت مقطعی در فصل زراعی 79-1378 از 240 گندمکار در 42 روستای استان تهران گردآوری شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد 7/46 درصد از نظام های بهره برداری در گروه های بسیار ناپایدار و ناپایدار، 6/43 درصد در گروه تاحدی پایدار و 7/9 درصد در گرو ه های پایدار و بسیار پایدار قرار دارند. همچنین نتایج تحلیل مسیر نشان می دهد میزان محصول تولیدی، بهره وری کل عوامل تولید و دانش فنی ـ زراعی بهره برداران بیشترین تاثیر مثبت و هزینه های ماهیانه خانوار، میزان استفاده از نیروی کار و میزان کاربرد ماشین های کشاورزی، بیشترین تاثیر منفی در پایداری گندم را دارا می باشند.